Δεν ξέρω από που να αρχίσω και πώς να το πιάσω αυτό το θέμα. Χθες βράδυ παρακολουθώντας τις σκηνές στους δρόμους , στα λιμάνια, στους καταυλισμούς ένιωσα τρομερή απογοήτευση και πικρία. Πόσο ανήμπορη είναι πια αυτή η χώρα, κοιμόμαστε και ξυπνάμε και δεν υπάρχει κάτι που να σε κρατάει ζωντανό πέρα από τον πυρήνα της οικογένειάς σου,που είναι και ο πιο σημαντικός.
Αρκεί όμως αυτό;Τι γίνεται κόσμε;

Πραγματικά τι συμβαίνει; Πολίτες μόνοι τους προσπαθούν να οργανωθούν και να βοηθήσουν, ομάδες ανθρώπων συνεννοούνται μέσα από τα δίκτυα και σπεύδουν να απαλύνουν τον πόνο και να χτυπήσουν φιλικά την πλάτη; Ποια θα είναι η τύχη αυτών των ανθρώπων που φτάνουν στη χώρα μας με προορισμό μια άλλη χώρα που ξέρουν ότι δεν τους θέλει και βλέποντας ότι όλοι τους κλείνουν την πόρτα;



Φοβάμαι ότι η Ελλάδα τερμάτισε,δεν μπορεί όχι να ανακουφίσει τους πρόσφυγες, που πολλοί πλέον τους ονομάζουν οικονομικούς μετανάστες, αλλά ούτε να φροντίσει τα δικά της παιδιά. Τα παιδιά που ζουν στην πολυκατοικία μας,που πάνε σχολείο με τα δικά μας παιδιά,που έχουν γονείς άνεργους και ρεύμα κομμένο.

Δεν μπορώ πια να είμαι ψύχραιμη,θέλω κάποιος να βγει και να μας πει τι σχεδιάζουν για τη σωτηρία αυτών των ανθρώπων και το μέλλον τους. Δεν μπορώ να νιώθω ότι παραγκωνίζονται άλλα θέματα και στρέφουμε όλη την  προσοχή μας εκεί. Παντού υπάρχει πόνος, αγωνία , δυστυχία το μόνο που με κρατάει είναι τα παιδιά μου  και η ψευδαίσθηση ότι μέχρι να καταλάβουν τι γίνεται, όλα θα έχουν πάρει το δρόμο τους και θα βγουν αλώβητα από αυτήν την ιστορία που γράφετε με θύματα ανθρώπους και αθώες ψυχές και από τις δύο πλευρές.

Θα παλέψω πρώτα για την οικογένεια μου, δεν θα αφήσω κανέναν και τίποτα να σβήσει τη φλόγα στην εστία,ελπίζω να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για όλους, μέρες χαρούμενες και ήρεμες.