Ο μπαμπάς μου πάντα δίπλα μου!

Με τους μπαμπάδες τι γίνεται; Αυτό με ρωτάνε τελευταία και γιατί δε γράφω κάτι και για αυτούς. Ήρθε η ώρα λοιπόν να ασχοληθώ και με τους μπαμπάδες. Διάβαζα πρόσφατα ότι όσο περισσότερο εμπλέκεται ένας πατέρας στην ανατροφή του παιδιού τόσο αυτό έχει περισσότερες πιθανότητες για καλύτερους βαθμούς στο σχολείο, καλή κοινωνική ζωή ακόμα και έναν πετυχημένο γάμο.

Μπαμπάς από τη γέννα!


Από τη στιγμή της γέννησης ενός παιδιού ένας πατέρας θα έπρεπε να ασχολείται  με το μωρό και τη φροντίδα του. Αφήστε τον να αλλάξει μία πάνα, δεν είναι έγκλημα! Μία βόλτα με το σλίνγκ και η σωματική επαφή θα βοηθήσουν πολύ στο δέσιμο. Ξέρω πως νιώθετε, ότι η μαμά ξέρει καλύτερα,   αλλά είναι σημαντικό να δώσουμε χώρο και να μην κριτικάρουμε έναν μπαμπά για τον τρόπο που ταΐζει ένα μωρό ή του αλλάζει ρούχα όσο και αν δε συμφωνούμε!


                                                  


Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί ο σύζυγος μου έπαιξε καταλυτικό ρόλο ακόμα και όταν έπρεπε να θηλάζω όλη τη μέρα, μου έφτιαχνε φαγητό, άλλαζε το μωρό, το έκανε βόλτες αγκαλιά για να απαλύνει τον πόνο από τους κολικούς και κοιμόταν δίπλα του. Το έκανε μπάνιο και στο πρώτο κλάμα, αν εγώ δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου από την κούραση (σύνηθες φαινόμενο για λεχώνα), ανταποκρινόταν άμεσα και προσπαθούσε να το ηρεμήσει.

                                                          
Αργότερα όταν θα μεγαλώσει το μωράκι μας τα παιχνίδια εξερεύνησης ,οι κοινές δραστηρίοτητες ,η επιβράβευση ή και το να είναι εκεί ο μπαμπάς όταν το παιδάκι μας είναι άρρωστο συμβάλλουν στο δέσιμο. Εμένα μου αρέσει να κάνουμε βόλτες όλοι μαζί και να παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια, να τρώμε όλοι μαζί αλλά θεωρώ πολύ σημαντικές τις στιγμές που παίρνει ο μπαμπάς τα παιδιά και πάνε για παγωτό η για μπάνιο στη θάλασσα.



Δίπλα του κάθε στιγμή!



Ο ρόλος του πατέρα νομίζω ότι είναι πραγματικά πολύ σημαντικός όσο και της μητέρας. Δε μου αρέσει που έχουμε φτάσει να θεωρούμε μόνο τη μαμά αναγκαία για την ανατροφή ενός παιδιού.Κάτω από ιδανικές συνθήκες νιώθω καλά να ξέρω πως είναι και οι δύο εκεί να αγκαλιάσουν, να ακούσουν και να κατανοήσουν τις ανάγκες ενός παιδιού είτε αυτό είναι 2 είτε 22. Έχουμε ανάγκη να νιώθουμε ασφάλεια και ότι μας αγαπούν και ένας πατέρας έχει πολύ αγάπη να δώσει ακόμα και αν αυτή τη δείχνει κουβαλώντας στην πλάτη του για παιχνίδι το γιό ή την κόρη του.


                                        

Εγώ δεν είχα την τύχη να χτίσω πολλές τέτοιες αναμνήσεις με τον πατέρα μου γιατί λόγω επαγγέλματος έλειπε πολύ συχνά από το σπίτι και ουσιαστικά μεγάλωσα με τη μητέρα μου. Εσείς τι είδους σχέση είχατε με τον δικό σας πατέρα;

Σας φιλώ!










nanarinia

Θα με βρείτε κι εδώ:

2 σχόλια:

  1. Γεια!!! Έχεις υπέροχο blog. Αν θες ρίξε μια ματιά στο δικό μου: http://booksfrien.blogspot.gr/ Ελπίζω να σου αρέσει!!! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Υπέροχο δεν είναι ακόμη, σε λίγο καιρό όμως θα γίνουν αλλαγές και θα βελτιωθεί!Ευχαριστώ πάντως!Πέρασα και απο το blogoσπιτό σου,είναι πολύ καλό!

      Διαγραφή