Σε χθεσινή επίσκεψη μας σε φιλικό σπίτι κατά τη διάρκεια της συζήτησης και με αφορμή την τελευταία μου ανάρτηση με ρώτησαν αν έχουμε επιλογή ή αν τελικά  είμαστε υποχρεωμένοι να αγαπήσουμε τα παιδιά μας.

Γνώσεις ψυχολογίας δεν έχω,νιώθω όμως πως μπορώ να απαντήσω μόνο ως μια απλή μαμά.Δεν πιστεύω ότι είναι ούτε θέμα επιλογής ούτε υποχρέωσης.Μετά τη γέννηση του παιδιού σε πλημμυρίζουν συναισθήματα και σκέψεις απέραντης αγάπης. Πλέεις σε άγνωστα νερά που όμως δε φοβάσαι,ξέρεις πως ότι και αν συμβεί είστε μαζί και τίποτα δε θα χαλάσει αυτήν την αρμονία,αυτήν την μαγική χορογραφία που φτιάχτηκε μόνο για εσάς.

Δε σκέφτεσαι αν πρέπει να το αγαπήσεις γιατί το έχεις ήδη αγαπήσει από την πρώτη στιγμή που το έχεις φανταστεί, από εκείνη την πρώτη φορά που το έχεις νιώσει μέσα σου να κινείται και να σου υπενθυμίζει πως είμαι εδώ,είμαστε ένα.Αυτό θα πει μητέρα, ένα πλάσμα γεμάτο μοναδικά συναισθήματα έτοιμη να τα ακουμπήσει στη ψυχή του παιδιού της  και να τα χαρίσει χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα, αρκεί ένα βλέμμα για να νιώσει ξεχωριστή και μοναδική.

Δεν μπαίνεις σε διαδικασία να επιλέξεις και σε καμία περίπτωση δεν ένιωσα, προσωπικά, υποχρέωση μου να αγαπήσω τα παιδιά μου,αντίθετα πιστεύω πως αυτά με επέλεξαν και ήρθαν σ'εμένα, Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι δεν θα ήθελα να προδώσω την επιλογή τους.